Η ΣΚΑΛΑ7/17/2020 Βρέθηκα πριν λίγο καιρό για μια επαγγελματική φωτογράφιση στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μια συνέντευξη και θα ακολουθούσε μια μικρή φωτογράφιση που θα συνόδευε το κείμενο. Πάντα προτιμώ να γίνει πρώτα η συνέντευξη και μετά η φωτογράφιση για να έχω χρόνο να ψάξω στον χώρο και να βρω τα σημεία που με ενδιαφέρουν. Τα πράγματα δεν έδειχναν πολύ ευοίωνα. Για την πρώτη από τις τρεις φωτογραφίες είχα βρει το σημείο που με ενδιέφερε για την δεύτερη ήμουν οκ κάπου αλλού, αλλά για την τρίτη που θα ήταν πιο προσωπική και που δεν ήθελα να την περιορίσω στο έτσι κι αλλιώς στενό χώρο της συνέντευξης δεν μπορούσα να βρω αυτό που ήθελα. Σχεδόν κουρασμένος από την προσπάθεια που κατέβαλα για να εντοπίσω κάτι, με τον χρόνο να κυλάει αμείλικτα, ξαναπερνάει το βλέμμα μου από ένα διπλό τζαμένιο παράθυρο που ήταν κλειστό, με εκείνο το χοντρό θολό τζάμι περασμένων δεκαετιών που μοναδικό σκοπό είχε να μην σε αφήνει να βλέπεις τι υπάρχει απέξω αλλά να επέτρεπε στο φως να μπαίνει μέσα. Η φυσική περιέργεια του φωτογράφου υπερνίκησε και ρώτησα τι υπήρχε πίσω από αυτό το παράθυρο. Μου είπαν ότι ήταν ένα πολύ άσχημο μέρος, τα απομεινάρια των σκαλιών υπηρεσίας παλιότερων εποχών από όπου οι υπηρέτριες των άλλοτε πολύ αρχοντικών διαμερισμάτων μπαινόβγαιναν είτε για να πάνε για ψώνια είτε για να ανέβουν στην ταράτσα για να απλώσουν τα ρούχα. Άλλες φορές ήταν το σημείο καθημερινής συνάντησης, κουτσομπολιου, και ονείρων μεταξύ αυτών των πολλές φορές σκληρά εργαζόμενων κοριτσιών ΚΛΙΚ. Προφασιζόμενος διάφορες δοκιμαστικές λήψεις, συνθέτω το πλάνο μου όσο καλύτερα μου επέτρεπε ο χώρος και ο χρόνος. Μετά πραγματοποιώ τις κανονικές λήψεις με τον μοντέλο μου και "Γειά σας". Προσπαθώ να καθαρίζω το μυαλό μου από τις φωτογραφίες που έχω τραβήξει έτσι ώστε να έχω μια όσο γίνεται πιο παρθένα εμπειρία όταν θα τις δω στην οθόνη του υπολογιστή μου. Μάταια όμως. Ήταν αρκετά ξεκάθαρο το τι ήθελα να κάνω με αυτήν την συγκεκριμένη φωτογραφία και ευτύχισα να καταφέρω. Το όραμα που είχα στο μυαλό μου πέρασε σε αυτήν. Η τεχνική είναι απλή Τα χρώματα και ο κορεσμός τους ή η θερμοκρασία τους κάτι που πολύ εύκολα μπορεί να το δημιουργήσει ο καθένας. Επομένως τι είναι αυτό που μένει; Η εικόνα που δημιουργείς στο μυαλό σου πριν ακόμα πατήσεις το κουμπί της μηχανής. Ήθελα αυτό το θεατρικό σκηνικό με τους πολλούς αλλά διάσπαρτους φωτισμούς της σύνθεσης να προσκαλέσει τους θεατές να δουν σε αυτά τα σημεία, περιμένοντας τους πρωταγωνιστες της ιστορίας που το σκηνικό καθόριζε να βγουν στις πόρτες και στα παραθύρια . "Μα δεν υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο στην σύνθεση σου" ακούω κάποιους να λένε. Κατ αρχήν ήμουν εγώ εκεί και τράβηξα την φωτογραφία. Είστε όλοι εσείς που τώρα την βλέπετε. Σίγουρα ήταν εκεί και όλοι αυτοί που έζησαν σε αυτά τα σπίτια και άφησαν την αύρα τους, τα γέλια τους, τις χαρές και τις λύπες τους, στο το ατελείωτο ανεβοκατεβασμα αυτής της σκάλας. Απλώς δεν έτυχε να είμαστε όλοι μαζί, εκεί, την ίδια χρονική στιγμή. Ή μήπως η φωτογραφία μας ένωσε σε ένα αέναο χωροχρονικό πυροτέχνημα για πάντα. Καληνύχτα.
0 Comments
ArchivesAuthorEvangelos Loutriotis |