Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ7/27/2020 Καλοκαίρι, διακοπές, φωτογραφία. Τρίπτυχο δυνατό και δύσκολο. Που θα πας, με ποιους, πότε και πως. Έχοντας τρία μικρά παιδιά ο γρίφος γίνεται ακόμα πιο δύσκολος. Δεν είμαι από τους τύπους που θα αράξει σε μία παραλία και θα ξαναμπεί στην πρίζα όταν τελειώσουν αυτές οι προκαθορισμένες μέρες. Θέλω να ζήσω καινούρια πράγματα, να δω καινούρια μέρη, ανθρώπους, εικόνες. Γενικώς δεν είμαι και το πιο ήσυχο παιδί και αυτό επηρεάζει και την υπόλοιπη οικογένεια που τους τραβολογάω στις διάφορες εξορμήσεις μου κοντινές ή μακρινές.
Πέρσι το καλοκαίρι ήταν η σειρά της δυτικής Ελλάδας να υποστεί την φωτογραφική μου πορεία. Όταν λέμε δυτική Ελλάδα μιλάμε από το Μεσολόγγι μέχρι τα Ιωάννινα. Όχι ότι μπορούσαμε να πάμε σε όλα τα όμορφα και πολύ ενδιαφέροντα μέρη που υπάρχουν στην Αιτωλοακαρνανία και την Ήπειρο αλλά απλώς για να σας δώσω μια ιδέα για τον άξονα κίνησης μας, σε αυτή την γεωγραφική περιοχή. Έτσι λοιπόν με βάση μας το ιστορικό Μεσολόγγι άρχισαν οι εξορμήσεις προς τα βόρεια. Ένα από τα μέρη που ήθελα να επισκεφτώ ήταν και οι πηγές του ποταμού Αχέροντα, γνωστές σε όλους για τον μύθο που τις περιβάλει καθώς και για την φυσική ομορφιά του τοπίου. Αν και δεν διάλεξα την καλύτερη ώρα της ημέρας (περίπου 13:00) και μάλιστα μια από τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού, είναι αλήθεια ότι η εμπειρία με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Ο κόσμος ήταν σαν τα μυρμήγκια και στις δυο όχθες του πανάρχαιου ποταμού και η τουριστική εκμετάλλευση από τους διάφορους ντόπιους σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους ήταν έντονη, αλλά δεν άφησα να μου μειώσει το ενδιαφέρον για αυτό που είχα μπροστά μου. Με την συνοδεία των τριών παιδιών μου άρχισα να διασχίζω το μονοπάτι στην αριστερή πλευρά της όχθης, ανάποδα στον ρου του ποταμού, αναζητώντας να φτάσω όσο πιο κοντά μπορούσα στις πηγές του. Ο δρόμος διάσπαρτος από πλατάνια τεραστίων διαστάσεων που κάλυπταν τα πάντα γύρω μου και δημιουργούσαν σκιά και δροσιά παντού. Σίγουρα πολλών δεκάδων ετών, σε όλα τα σχήματα και τις κατευθύνσεις. Τα παιδιά από την μία η φωτογραφική μηχανή στο στήθος από την άλλη και εγώ με το βλέμμα του τρελού να ψάχνω μέσα στην αναρχία του δάσους φωτογραφικά θέματα. Βέβαια τα πράγματα ήταν απλά. Δένδρα έβλεπα, δένδρα φωτογράφιζα. Αλλά τι δένδρα. Τεράστια, επιβλητικά, αιώνια, μαγικά. Εδώ είναι που μπλέκει ο μύθος με την πραγματικότητα. Είναι το συγκεκριμένο δένδρο που μου έξυσε την φαντασία με αυτή την μοναδική κίνηση που έχει ή που εγώ φρόντισα να έχει από την γωνία που το τράβηξα. Όλα έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα καθώς τρία μικρά παιδιά με τραβολόγαγαν για να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τα πάνω. Όμως αντιστάθηκα γενναία. Στάθηκα άλλαξα την γωνία μου και πήρα αυτή την φωτογραφία. ΚΛΙΚ. Η ζωή συνέχισε την πορεία της, ο πλανήτης κινήθηκε κατά κάποια χιλιοστά της μοίρας και εγώ το ανηφόρι μου προς τις σχισμές αυτές των βράχων, από όπου το νερό αναβλύζει με θόρυβο, ίδιο ίσως, με τον ήχο της ζωής που γεννιέται. Άλλωστε και κατά μία ετυμολογία το όνομα του ποταμού αυτό σημαίνει: Αχέρων: προέρχεται από ρίζα ἀχ της μορφής ἂχη του ἠχέω, που σημαίνει ηχώ, κάνω θόρυβο, και εκ του ρέων. Συνεπώς, πρόκειται για το ποτάμι, του οποίου το νερό ρέει με δύναμη, με τρόπο θορυβώδη ( Βικιπαίδεια). Οι διακοπές τελείωσαν και όταν επιτέλους επέστρεψα στην βάση μου και άρχισα να ξαναβλέπω τις φωτογραφίες του καλοκαιριού, έπεσα πάνω σε αυτή την φωτογραφία και ξανασυστηθήκαμε. Και τι μαγική στιγμή ήταν αυτή!!! Ο μύθος που αγκαλιάζει εκείνο το φυσικό τοπίο στις πηγές του ποταμού, άρχισε να ξετυλίγεται στην οθόνη του υπολογιστή μου. Γιατί αυτό το δένδρο δεν μπορούσε τυχαία να ήταν εκεί, έτσι, σε αυτή την μορφή ή σε αυτή την ένταση, σε αυτή την απόγνωση και να ήταν σύμπτωση!!!! Έπρεπε να βρω την άκρη του νήματος και να επιμείνω σε θεούς και ανθρώπους, να μου αποκαλυφθεί η ιστορία του. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις η φαντασία ανασκουμπώνει τα μανίκια της και πιάνει δουλειά. Αυτός ο κορμός, πρέπει μετά βεβαιότητας να ήταν κάποιος διάσημος χορευτής της αρχαίας Ελλάδας. Νέος εξαίσιος, με μεγάλο ταλέντο, με περίσσια χάρη και ομορφιά, διάσημος για τις χορευτικές του ικανότητες αλλά αλαζόνας και εγωιστής, πράγμα πολύ συνηθισμένο σε τέτοια ακραία δείγματα τελειότητας του ανθρώπινου είδους. Πιθανόν να προκάλεσε τους θεούς, με άγνοια του κινδύνου που συνήθως τέτοιες ενέργειες προκαλούσαν στα αρχαία χρόνια. Οι θεοί με τις πολλές ανθρώπινες αδυναμίες τους δεν άφηναν τέτοιες προσβολές ατιμώρητες. Θανάτωσαν τον νέο με φριχτό τρόπο, για να στείλουν και τα ανάλογα μηνύματα στους υπολοίπους θνητούς σε περίπτωση που τέτοιες σκέψεις μπορεί να περνούσαν από το μυαλό τους.Έτσι ο χορευτής μας βρέθηκε στον Αχέροντα συνοδεία του ψυχοπομπού Ερμή στον δρόμο για τον κάτω κόσμο. Φαίνεται όμως, μέσα στην οδύνη και τον πόνο για τον πρόωρο χαμό του, να παρακάλεσε τους θεούς να τον αφήσουν να χορέψει μια τελευταία φορά. Οι θεοί που κάτι τέτοια πολύ τα διασκέδαζαν, του το επέτρεψαν και ο νέος άρχισε ένα χορό που όμοιο του δεν είχε δει ο κόσμος. Η ένταση, το πάθος, η ενέργεια, η φλόγα, ήταν στο μέγιστο βαθμό που και τα πουλιά σταμάτησαν το κελάηδισμα τους, ο ποταμός χαμήλωσε την ροή του για να μην κάνει τόσο θόρυβο και τα δένδρα γύρισαν τα κλαδιά τους και τα φύλλα τους ώστε ούτε αυτά να μην χάσουν μια στιγμή από το θέαμα που εξελισσόταν μπροστά τους. Οι θεοί από την άλλη πλευρά εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από τον χορό του νέου που τον μεταμόρφωσαν σε ένα μεγάλο πλατάνι γυμνό από φύλλα αιώνια παγιδευμένο, σε αυτή την χορευτική φιγούρα με τα χέρια-κλαδιά του τεντωμένα να κοιτάζουν το άπειρο. Έτσι λέει ο μύθος....
0 Comments
ArchivesAuthorEvangelos Loutriotis |